Τα παιδιά λιποθυμάνε. Τα παιδιά κακοποιούνται. Τα παιδιά πνίγονται. Τα παιδιά χάνονται. Την ώρα που τα δελτία ειδήσεων. Τα κοινωνικά δίκτυα γεμίζουν από αντιπαραθέσεις πολιτικών, fake news και ζοφερές οικονομικές αναλύσεις. Εκεί έξω, όχι πολύ μακριά από εμάς, δίπλα μας στην από κάτω πόρτα, στην διπλανή πόρτα. Στο πάρκο, στο καταυλισμό και στο δρόμο υπάρχουν ψυχούλες που καθημερινά βιάζονται και όμως πολεμάνε σθεναρά κάνοντας όνειρα, χαμογελώντας, παίζοντας, τραγουδώντας και ζωγραφίζοντας.
Το γνωρίζετε ότι κάθε φορά που ακούμε μια άσχημη είδηση για ένα παιδί, γκρεμίζετε όλο το αφήγημα της ευνοούμενης δημοκρατικής πολιτείας, της κοινωνίας των ευκαιριών και της ισότητας; Όσο και να προσπαθούμε για το μέλλον της ανθρωπότητας μέσα από τα επιτεύγματα μας, δεν θα καταφέρουμε τίποτα, όταν είμαστε και γινόμαστε άδικοι και πασίδηλα αδιάφοροι για το παιδί που πνίγηκε στην θάλασσα, το παιδί που λιποθύμησε, το παιδί που κακοποιήθηκε.
Είναι χρέος όλων μας τα παιδιά να μεγαλώνουν με το καλύτερο δυνατό τρόπο. Αυτός όμως ο τρόπος ΔΕΝ σημαίνει ότι πρέπει να παρέχουμε τα καλύτερα υλικά αγαθά ή να προσπαθούμε να κατασκευάσουμε μια επίπλαστη πραγματικότητα γεμάτη καρδούλες, likes και emoticons. Δυστυχώς για εμάς, αλλά ευτυχώς για τα παιδιά, καταλαβαίνουν αμέσως την αλήθεια και αυτό ακριβώς είναι το λάθος που εμείς οι μεγάλοι υποπίπτουμε. Προσπαθούμε για το καλύτερο και τελικά καταφέρνουμε το χειρότερο. Κάτι σαν απλά εξελικτικά μαθηματικά δηλαδή. Έτσι καταλήγουμε να μεγαλώνουμε δυστυχισμένα παιδιά, ανεπανόρθωτα πληγωμένα και βαθιά στιγματισμένα.
Τα παιδιά όμως ΔΕΝ θέλουν πολλά, ίσα ίσα λίγα και καλά. Θέλουν λίγο χρόνο, λίγη προσοχή, ένα ενδιαφέρον, εμπιστοσύνη, πίστη, στήριξη, θαυμασμό εκεί που χρειάζεται και πολλή αγάπη.
Για αυτό την επόμενη φορά που θα δείτε το παιδί της διπλανής πόρτας, το παιδί της γειτονιάς, το παιδί με το μπαγλαμαδάκι, το παιδί που κινείται παντού με ρόδες, μην το προσπεράσετε και αν σας μιλήσει απαντήστε του με χαρά.
There are no comments