Ο κ. Ροδόλφος Σχοινοπλοκάκης είναι εθελοντής τους Θαύματος. Συμμετέχει στο πρόγραμμα ενισχυτικής διδασκαλίας. Τα παιδιά τον αγαπάνε γιατί κάνει κάτι πολύ σπουδαίο… διαβάζει μαζί τους, μαθαίνει μαζί τους, ζει μαζί τους. Ως μια πολυσχιδή προσωπικότητα λοιπόν, με βαθύτατη ενσυναίσθηση και ευαισθησίες γράφει ποίηση. Το ποίημα που ακολουθεί λέγεται «Οδηγίες προς Ναυτιλλομένους» και αποτυπώνει τον τρόπος σκέψης αυτού του λαμπρού Ανθρώπου που κάνει ΘΑΥΜΑΤΑ!
Εγώ ο ταπεινός εραστής της πράξης,
λέγω,
υπάρχουν στιγμές που η ζωή,
αδυνατεί παρακάτω να προχωρήσει,
αν δεν ξεκινήσει πάλι από την αρχή.
Από την στιγμή που το φως σου αποκάλυψε τον κόσμο,
και ακόμη πιο πριν.
Αν δεν δεις μέσα σου μέχρι το πιο βαθύ σκοτάδι.
Αν δεν αποδομήσεις τις αυταπάτες
του φαίνεσθαι,
του έχειν
και του ανήκειν.
Αν δεν αποστρέψεις το βλέμμα σου από το εφήμερο
και το προσποιητό.
Αν δεν τα βάλεις με τους αρχαίους θεούς,
την εξουσία,
την ματαιοδοξία,
και το χρήμα ως μέσο επιβολής.
Aν δεν κοιτάξεις κατάματα τους δαίμονες σου.
Αν δεν απεκδυθείς κάθε τίτλου, αξιώματος,
αυθεντίας,
αλαζονείας,
θα τα καταφέρεις;
Γιατί όπως φτιαγμένος είσαι από σκοτάδι και φως,
Αν δεν διαβείς το σκοτάδι σου.
Αν δεν ψηλαφήσεις τις απόκρυφες στιγμές σου.
Αν δεν επιστρέψεις στο χάδι της μάνας.
Αν δεν θυμηθείς το γέλιο,
το παιχνίδι,
τα θέλω.
Αν δεν ιχνηλατήσεις το κλάμα,
τον πόνο,
την απουσία,
την ενοχή,
μέχρι την δυσοίωνη προβολή του τέλους,
θα μπορέσεις να βγεις πλήρης στο φως;
Γιατί βαθιά εντός σου βρίσκεται ο υπέρτατος εαυτός,
το παιδί που κρύβεις μέσα σου.
Γιατί εκεί βρίσκονται όλες οι απαντήσεις που ζητάς.
Γιατί εκεί χορός οι λέξεις,
τα ουσιαστικά και επίθετα της ζωής,
τα εμφατικά ρητά και τα άρρητα.
Γιατί εκεί υπάρχει το δελφίνι ως αδελφή ψυχή,
το φτερό του γλάρου,
το κατάρτι
και το κοχύλι.
Γιατί εκεί βρίσκονται τα πρόσωπα και τα προσωπεία,
το ανυπόκριτο βλέμμα ως συλλογική μνήμη.
Γιατί μπροστά ο άνθρωπος,
η φιλία,
η αγάπη,
η συμπόνια,
το χρέος,
η συγγνώμη
και το έλεος.
Εκεί στο σκοτεινό βασίλειο της ψυχής θα βρεις,
όλα όσα αποθησαύριζες για χρόνια,
και νόμιζες πως τα είχες χάσει οριστικά.
Εκεί ‘τα όνειρα λαμβάνουν εκδίκηση’,
και οι ψυχές στέκονται γυμνές μπροστά στην υπέρτατη αλήθεια τους.
Εγώ ο ταπεινός εραστής της γλώσσας,
λέγω,
πως στις στάχτες του παλιού θα βρεις την πρώτη ύλη,
για να κτίσεις το νέο.
Γιατί το σύμπαν,
και εμείς,
είμαστε φτιαγμένοι από την στάχτη πανάρχαιων άστρων,
Αστερόσκονη, και σαν Αστερόσκονη είμαστε προορισμένοι να λάμπουμε.
Ροδόλφος Αθήνα 5/3/2017