Νιώθουμε ΜΑΖΙ με τα παιδιά

Πολλοί γονείς αγχώνονται, ανησυχούν, αγωνιούν για ερωτήματα που απασχολούν τα παιδιά τους. Όπως είναι η ανατροφή τους, η διαπαιδαγώγηση τους, η εφηβεία, το bullying, οι επιδόσεις τους, οι παρέες τους και πολλά άλλα. Ψάχνουν ρωτούν για οδηγίες, συμβουλές και πολλές φορές νιώθουν ότι είναι ανεπαρκείς, ανήμποροι, ΔΕΝ έχουν καταλάβει ή καταφέρει απολύτως τίποτα.

Αυτό όμως είναι και το μυστικό. Εδώ κρύβεται η ΛΥΣΗ σε όλα αυτά που σας απασχολούν. Δηλαδή τι εννοείτε; Θα αναρωτηθεί ένα γονέας… Στα λάθη μου, στην ανεπάρκεια μου, στα άγχη μου βρίσκεται η λύση; Βασικά όχι στα λάθη αλλά στην παραδοχή τους και πιο ουσιαστικά στο ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ που γεννάται. Η αποδοχή και η διαχείριση του συναισθήματος είναι ότι πιο σημαντικό υπάρχει. ΜΗΝ ξεχνάτε ότι πέρα από γονείς είστε και Άνθρωποι όπως και τα παιδιά σας, και τα συναισθήματα είναι ΙΔΙΑ για όλους.

Στο ΘΑΥΜΑ πολλοί γονείς μας ρωτάνε για συμβουλές, γνώμες, όμως εμείς αποφεύγουμε να δίνουμε οδηγίες, επιλέγοντας να είμαστε διπλά τους με όλη την ομάδα κοινωνικής – ψυχολογικής στήριξης.

Τα συναισθήματα λοιπόν που νιώθετε ως ενήλικες και ως γονείς ΜΗΝ φοβάστε να τα μοιράζεστε με τα παιδιά. Επικοινωνήστε τα, συζητήστε τα και με αυτό τρόπο γεφυρώνεται το οποιαδήποτε χάσμα. Απενοχοποιείτε την αποτυχία, την στεναχώρια. Ξεκλειδώνετε την χαρά, την ευτυχία και το πιο σπουδαίο είναι ότι διδάσκετε «ακούσια» στα παιδιά σας να κάνουν το ίδιο με εσάς… σε εσάς. Γίνεστε ΜΑΖΙ, γίνεστε ΟΜΑΔΑ. Το παιδί μαθαίνει να επικοινωνεί οτιδήποτε το απασχολεί, γιατί ξέρει ότι και εσείς έχετε την ίδια ανάγκη. Οπότε υπάρχει κάτι κοινό ασχέτου ηλικίας, επιπέδου, θέσης.

Αυτό το ΚΟΙΝΟ, αυτή η ανάγκη ομαδοποίησης μέσα από κοινά γνωρίσματα είναι βασική αρχή της ψυχολογίας του ανθρώπου και πόσο μάλλον ενός παιδιού που χτίζει προσωπικότητα και χαρακτήρα.

Θα έχετε προσέξει τα παιδιά φανατίζονται με αθλητικές ομάδες, ψάχνουν να ενταχθούν σε παρέες, υπερασπίζονται το σχολείο τους και την τάξη τους, ταυτίζονται με το παππού και την γιαγιά ή γενικά με κάποια προσωπικότητα που τους κεντρίζει το ενδιαφέρον. Αυτό γίνεται γιατί όλες αυτές οι οντότητες έχουν κάτι ΚΟΙΝΟ που εκφράζεται αβίαστα, απροκάλυπτα, χωρίς καμία αποδοκιμασία ή κριτική…. ΝΙΩΘΩ κάτι ΚΑΙ ΤΟ ΛΕΩ.

Έτσι, αν ένας κάποιος θεατής από έξω, παρακολουθεί όλο αυτό. Διαπιστώνει ότι και αυτός έχει κοινές προσλαμβάνουσες και γνωρίσματα. ΝΙΩΘΕΙ το ίδιο, καλό ή κακό δεν έχει σημασία, και αμέσως αισθάνεται ΚΑΛΑ. Ζητάει να συμπορευθεί, να ενταχθεί και να ΝΙΩΣΕΙ το ΜΑΖΙ.

Δεν είναι τυχαίο που ο σοφός λαός μας λέει…

Η στεναχώρια που μοιράζεται, είναι μισή και η χαρά διπλή.

Για αυτό αγαπητοί γονείς ΜΙΛΗΣΤΕ, ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ, ΖΕΙΣΤΕ, ΝΙΩΣΤΕ με τα παιδιά σας.

Επικεντρωθείτε στο ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ… ΟΧΙ στο αποτέλεσμα. Δηλαδή, ΜΗΝ κοκορεύεστε ότι είστε οι ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ γιατί έχετε πολλά λεφτά, πτυχία, κοινωνικές – επαγγελματικές επιτυχίες και ούτε ότι είστε οι ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΙ γιατί δεν έχετε λεφτά, είστε άνεργοι, αποτυχημένοι κλπ. Κάντε απο κοινού πράγματα, δημιουργήστε εμπειρίες μαζί, ακούστε και συζητήστε το οτιδήποτε όχι σαν κριτής με το ύφος τα ξέρω όλα ή ότι δεν έχω ιδέα οπότε άστο καλύτερα αλλά ως Ανθρώπου που είναι διαφορετικός γιατί είναι μεγαλύτερος και τυγχάνει να είναι γονιός.

Γεγονός είναι ότι τα παιδιά ΔΕΝ καταλαβαίνουν από λόγια αλλά αποτυπώνουν εικόνες και πολύ περισσότερο ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ.

Και ΜΗΝ ξεχνάτε ότι η ανάδειξη του συναισθήματος ως ένα κοινό γνώρισμα μεταξύ γονέα και παιδιού, δημιουργεί κώδικες επικοινωνίας, εμπιστοσύνης, μηχανισμούς απορρόφησης εντάσεων, αποτροπή αποκλίνουσων συμπεριφορών και σας φέρνει ΚΟΝΤΑ.

Τα παιδιά ΑΞΙΖΟΥΝ

Σε λίγες μέρες τα σχολεία ανοίγουν. Ο αγώνας και το άγχος για τις σχολικές επιδόσεις και γενικότερα για την συμπεριφορά των παιδιών κυριεύει τις σκέψεις των γονέων.

Τα παιδιά με τη σειρά τους είτε ακολουθούν πιστά τις επιταγές που τους θέτουν οι καθηγητές, οι γονείς και γενικότερα το σύστημα μίας κοινωνίας που θέλει τα πάντα να είναι ορθά, είτε παρουσιάζουν μια απάδουσα συμπεριφορά και ένας ζοφός σκεπάζει την οικογένεια, το σπίτι και ειδικότερα τις ψυχές γονέων και παιδιών.

Αγαπητοί γονείς, η πραγματικότητα είναι πολύ δύσκολη. Το τι βιώνει ένα σπίτι μόνο εσείς το ξέρετε. Οι ανησυχίες σας είναι εύλογες. Όμως η αντιμετώπιση μιας αρνητικής κατάστασης σε σχέση με τα παιδιά πρέπει να τίθεται πάνω σε ρεαλιστικές βάσεις, πάντα με γνώμονα την ΑΓΑΠΗ και όχι τις προσδοκίες μας, τα όνειρα μας, τα θέλω μας, το περιβάλλον και όλα τα ΜΑΣ.

Επικεντρωθείτε στην ΑΙΤΙΑ και όχι στο αποτέλεσμα. Για να γίνει όμως αυτό πρέπει πρώτα εσείς να κατεβάσετε τους τόνους, τις εντάσεις, να ηρεμήσετε, όχι να χαλαρώσετε. Το άγχος δεν είναι σωστός σύμβουλος. Τα παιδιά είναι καθρέπτης μας, οπότε αν θέλουμε παιδιά ήρεμα, ευτυχισμένα πρέπει ΕΜΕΙΣ να καλλιεργήσουμε ένα τέτοιο περιβάλλον. Ακόμα και αν έχετε να κάνετε με το πιο δύσκολο παιδί ηρεμήστε και απλά παρατηρήστε το. Η παρατήρηση θα σας οδηγήσει στην ΑΙΤΙΑ μιας συμπεριφοράς. Έπειτα, δώστε στο παιδί να καταλάβει ότι είστε ο γονέας του, ο Άνθρωπος του, το προσέχετε και νοιάζεστε πραγματικά για αυτό και όχι για τα θέλω σας. Ξεκινήστε να μοιράζεστε πράγματα και καταστάσεις από την ζωή σας, δώστε τους ερεθίσματα σε σχέση με την κοινωνία, πέρα από το κλειστό κόσμο των κοινωνικών δικτύων. ΜΗΝ τους κρύβεται την αλήθεια, κάντε διάλογο, ρωτήστε τα την γνώμη τους. Κάντε πράγματα μαζί, δείξτε τους εμπιστοσύνη και σιγά σιγά, και αυτά με την σειρά τους θα σας ανοιχτούν και πάνω εκεί θα έχετε φτιάξει το έδαφος για να σας ακούσουν. Να ακούσουν μια συμβουλή σας.

Εν κατακλείδι, παρατηρούμε, νοιαζόμαστε, πράττουμε, εμπιστευόμαστε και στο τέλος συμβουλεύουμε. Όλη αυτή η διαδικασία ΔΕΝ είναι εύκολη, θέλει υπομονή και επιμονή αλλά εδώ ακριβώς είναι και το μάθημα προς τα παιδιά. Τίποτα ΔΕΝ είναι εύκολο για κάτι που ΑΞΙΖΕΙ πραγματικά… και τα παιδιά αξίζουν.