Ασυνόδευτες ζωές

Σήμερα στο θαύμα ήρθαν τέσσερα παιδιά. Τα τρία από αυτά είναι από την Γουινέα και το άλλο από το Ιράν. Όταν μου είπαν από πού είναι, χάρηκα τόσο πολύ, μα τόσο πολύ. Τους εξήγησα ότι είμαστε πατριώτες, τους είπα ότι η μητέρα μου είναι από την Γουινέα, το Κόνακρι, την πρωτεύουσα. Τους είπα ότι είναι Σου Σου η φυλή της Γουινέας. Γενικά είπαμε για τα Αφρικάνικα μας και νιώσαμε όλοι καλύτερα. Μίλησα και με το παιδί από το Ιράν, αυτό μου είπε ότι έχασε τους γονείς του. Χαμογελούσε αλλά έβλεπες το πόνο μέσα του.

Όλα αυτά τα παιδιά έχουν βαθιά μέσα τους ένα ΠΟΝΟ. Αυτός ο πόνος ΔΕΝ φεύγει, τους διαμορφώνει, είτε θετικά είτε αρνητικά. Συνήθως γίνεται το δεύτερο. Για εμένα όμως είναι ακόμα παιδιά. Παιδιά σαν τα δικά μας. Το φαντάζεστε;  Κάντε το λίγο εικόνα. Τα δικά μας παιδιά να βρεθούν ξαφνικά ΜΟΝΑ τους στην Αμερική, στην Αυστραλία. Να έχουν φύγει χωρίς εμάς τους γονείς ή να τους έχουν χάσει στην διαδρομή και να προσπαθούν να επιβιώσουν. Να μαζέψουν τα κομμάτια τους και να συνεχίσουν, γιατί η ζωή έτσι θέλησε να τους γράψει το δρόμο. Να είναι τα λεγόμενα… ΑΣΥΝΟΔΕΥΤΑ ΠΑΙΔΙΑ.

Συζήτησα με όλα τα παιδιά, μου είπαν για τα όνειρά τους, για το Θαύμα. Χάρηκαν που ήρθαν, όπως και εμείς χαρήκαμε.

Όταν έφυγαν τους είπα να προσέχουν. Έφυγαν με χαμόγελο, όπως και εγώ είχα ένα έκδηλο στωικό χαμόγελο στο πρόσωπο μου. ΑΛΛΑ μέσα μου ένοιωσα  λίγο από την ζωή τους, από αυτά που πέρασαν και από αυτά που θα ζήσουν. Έτσι όπως έφευγαν, παρακάλεσα το Θεό να τους έχει ΚΑΛΑ.

Φίλοι μου ακούω πολλούς από εμάς να είμαστε σκληροί απέναντι τους, αλλά η πραγματικότητα τους είναι πολλή πιο σκληρή και μακάρι ΠΟΤΕ να ΜΗΝ την ζήσουμε. ΠΟΤΕ τα παιδιά μας να ΜΗΝ αναγκαστούν να φύγουν χωρίς εμάς, μακριά από εμάς.

Αυτά τα παιδιά, πιστέψτε με, είναι ευλογία για εμάς. Γιατί ΑΝ ασχοληθούμε, έστω και λίγο αλλά σοβαρά, αύριο μεθαύριο ίσως έχουμε άλλον ένα Αντετοκουμπο. Άλλο ένα παιδί που θα σπουδάζει για να γίνει γιατρός και να κάνει το αγροτικό του σε ένα απομακρυσμένο νησί. Άλλο ένα παιδί  που θα σκουπίζει τους δρόμους της γειτονίας μας και θα βγάζει το ψωμί του ΤΙΜΙΑ. Άλλο ένα παιδί που θα σηκώνει την ελληνική σημαία και θα μας κάνει όλους υπερήφανους. ΑΝ θέλουμε να αλλάξει κάτι στην ζωή μας…. Ας αλλάξουμε τις ζωές των παιδιών. ΟΛΑ τα παιδιά είναι δικά μας παιδιά. Και θα δείτε μέσα λίγα χρόνια, πόσο θα έχει αλλάξει.

Κωνσταντίνος Παντελίδης Camara
(Camara είναι το επίθετο της γιαγιάς μου από την Γουινέα)